Αυτές τις μέρες πιάνεις το βλέμμα σου να στέκεται λίγο περισσότερο στον καθρέφτη. Η εικόνα που σου επιστρέφει ο καθρέφτης δεν είναι αυτή που επιστρέφει η οθόνη στο Skype. Έχει άλλο χαρακτήρα, άλλη υπόσταση, άλλη φυσικότητα. Κοιτάζεσαι και δεν βλέπεις data, βλέπεις εσένα. Κοιτάζεσαι, όχι ναρκισσιστικά, όχι για να ελέγξεις αν η εμφάνισή σου είναι έτσι ή αλλιώς. Κοιτάζεσαι για να θυμάσαι ότι παρ’ όλα όσα άλλαξαν, εσύ δεν έχεις αλλάξει. Κοιτάζεσαι για να θυμάσαι ότι ως φυσική παρουσία είσαι ακόμη εδώ. Κοιτάζεσαι για να θυμάσαι ότι το σώμα σου, το πρόσωπό σου, εσύ, είσαι και κάτι άλλο εκτός από πιθανός φορέας ιού, εκτός από πιθανός διασπορέας θανάτου. Κοιτάζεσαι για να θυμάσαι ότι το σώμα μας, το πρόσωπό μας, εμείς, είμαστε πρώτα απ’ όλα φορείς ζωής. Κοιτάζεσαι για να θυμάσαι ότι δεν φτιάχτηκαν οι άνθρωποι για να είναι μακριά ο ένας από τον άλλο. Ξεχάστηκες. Πας λίγο πιο πίσω κι αμέσως πηγαίνει και η αντανάκλασή σου. Τώρα έχετε απόσταση ασφαλείας. Κοιτάζετε ο ένας τον άλλο με ένα συνδυασμό θυμού για την προηγούμενη απερισκεψία και υποψίας μήπως κολλήσατε την αρρώστια σας. Την επόμενη φορά θα φορέσετε μάσκα και οι δυο.
.