Όλες οι απαίσιες προρρήσεις για τον χαμό του Καίσαρα, μου φαίνονται επινοημένες. Έτσι η γυναίκα του Βρούτου, αλλοιώς ο Κάσκας, άραγε είπε «συ τέκνον» σκέτο, ή κλήτευσε το «Βρούτε».
Ο Σχακεσπεάρης, και το πλήθος των ιστορικών που έχει γονατίσει από την λάμψη ενός θεατρικού έργου, δεν περιλαμβάνει ένα αξιοσύστατο χαρακτηριστικό εκείνης της εποχής: τον Χρόνο.
Όποιος διάβασε ή είδε το θεατρικό, ή ανέγνωσε Κλασικά Εικονογραφημένα, ακόμη και πίσημον αφήγησιν, του ξεφεύγει πως από την δολοφονία του Καίσαρος έως την αυτοκτονία του Βρούτου, πέρασαν μήνες και διαστήματα πολλά, η θερμή υποστήριξη της «Δημοκρατίας» είχε κυριαρχήσει στον ελλαδικό χώρο, και κυρίως, η μάχη των Φιλίππων ήταν ένα άγνωστο στην πράξη σύνθετο συμβάν που δεν ολοκληρώθηκε αυθημερόν και καταπιέστηκε αρκούντως από την εποχή του Οκταβιανού.
Για τους κυνηγούς των λεπτομερειών, ο Καίσαρας δολοφονήθηκε 15 Μαρτίου του 44 πΧ και η μάχη των Φιλίππων ήταν δύο μάχες: 3 Οκτωβρίου και 23 Οκτωβρίου του 42 πΧ. Στην πρώτη μάχη από παρεξήγηση αυτοκτόνησε ο Κάσσιος, στην δεύτερη ο Βρούτος.
Βλέπετε η σύντμηση συμβάντων και η αλλαγή του αδόξαστου στην Ιστορία, δεν είναι προνόμιο σκηνοθετών, και ευερέθιστων ιστορικών, αλλά δικαίωμα του Χρόνου που, εντέλει, ποτέ δεν είναι αληθινός.