Aκούω εμβρόντητος ειδησάρια για τον κορονοϊό και βραβεύω (και η αποστολή στα Τάρταρα, βράβευση είναι). Μια κυρία δικαιωματίστρια με πολύν τσαγανό υποστηρίζει πως εμπίπτει στα πανανθρώπινα δικαιώματα να σεργιανάει όποιος έχει τον ιό και δεν ιάζεται: «αυτό μας έλειπε να θεσπιστεί έλεγχος στην ελεύθερη διακίνηση». Πριν γίνω παγωτό, ξαναδιαβάζω ένα απάνθισμα ρητών και γνωμικών για την γένεση του ιού (πελούσιοι, μεγάλες ασυγκίνητες εταιρείες, παγκόσμια συνωμοσία και παρόμοια) και μου θυμίζουν πάααρα πολύ τις θεωρίες εκ της αρχαιότητας και των μεσαιώνων που κυκλοφορούσαν τότε.
Από αυτά και άλλα στοιχεία, κλίνω προς την επαλήθευση της θεωρίας πως είμεθα οργανωμένοι, πεπεισμένοι, ιερατικώς αδαμάντινοι χέστηδες και φιλοτομαριστές, που όταν δεν έχουμε εύκαιρον πρόσφυγα, αλλόγλωσσο, αλλόφρονα και αλλούτερο γενικώς, να του φορτώσουμε το μέγα Πταίσμα, μας πιάνει πανικός και αρχίζουμε να λειτουργούμε ως σπιούνοι των εαυτών μας. Ήδη, εκ του μεταπολέμου, καταφέραμε να γεννάμε παιδιά που με την πρόφασιν της υπεργασίας, τα φορτώνουμε σε παιδικούς σταθμούς, παππούδια και γιαγιάδες, και άλλες ειδικότητες. Σε άλλα μέρη δουλεύουν η τηλεργασία και η τηλεεκπαίδευσις. Όχι σε εμάς, διότι τα σχετικά κανάλια είναι για dick pic και γλώσσες λείχουσες ρώγες.
Τώρα, ο συναγερμός του κράτους, ακολουθεί τα κλασικά δεδομένα. Παράξενοι, ιδιότυποι άνθρωποι σε κρίσιμα πόστα, εμφανίζουν λεπτόλογη προσκόλληση στις μεθόδους που διδάχτηκαν μεταπτυχιακώς: έτσι ο πολλαπλασιαστής, αλλοιώς ο μέγιστος διαιρέτης, τα μαθηματικά ως εργαλείο λαϊκής τύφλωσης. Τρεις νομοί δέχονται ελαφρύνσεις και ευεργετήματα και η Ελλάς έχει δεκαεπτά φορές περισσότερους. Κοντεύουμε να καταλήγουμε, αλλάζοντας κανάλι «ήταν ένας γιατρός που αμολούσε ηθικολογικές στερεοτύψεις». Οι άλλες περιοχές, μουλιάζουν από ματιασμένους «υπευθύνους» που κινούνται ελαφρώς αυτοκτονικά.
Αυτό με τα παιδάκια που θα μείνουν σπίτι και πανικοβάλουν το σύμπαν, αποτελεί μετακατοχική εξέλιξη του λαϊκού άσματος «βρε γυναίκα τίνος είναι τα παιδιά». Διότι, τα χαλιτωμένα μου έχουν τάση δραπέτευσης από το Αλκατράζ του νοικοκυριού και όπου πάππος και γιαγιά, θα αναλάβουν την απασχόληση ώστε οι υποκριτές γονείς να ξεσκάνε κάπως, παππούδια σποριασμένα και λυχνισμένα από το κορονοϊό που θ’ αφανίσει τους υπερήλικες, την σύνταξί των, εάν παίρνουν μία, και τα γεμιστά, που είναι το καμάρι της γιαγιάκας. Τώρα, σε τάφους, θα ταΐζουν τον Ελπήνορα.
Δεν κρίνω, μήτε κατακρίνω, διότι είμαι εκ των πρώτων στο μάτι του κυκλώνα. Τρεις πνευμονίες πέρασα και έχω να εξέλθω μήνες από το δωμάτιό μου, ενώ οι παθήσεις μου περιλαμβάνοναι όλες στην λίστα των απευκταίων, με τις πνευμονίες ως ακίνδυνο προηγούμενο, αν κάποιος λογαριάσει σε τί απύθμενο και απέθαντο μελό βούτηξε ο ποιητής της εκτελεστικής σας απάθειας. Ωστόσο αισθάνομαι ευγνώμων για την ζωή που δεν θα ζήσω, καθώς βλέπω υπουργούς, τέως και νυν, που δεν έχουν κανένα λόγο να θέλουν να περνάνε απόψεις (διότι τις δανείζονται με υπέρογκο επιτόκιο) να βγαίνουν υπό την ψευδαίσθηση πως κυβερνούν τον τόπο και οφείλουν να μας συμπεριφέρονται πατρικώς και γονικώς. Ώσπου να ζεστάνει ο καιρός και να σκάει ο τζίτζικας (οπότε άλλα κοννέ διαβεβαιώνουν ότι ο ιός ως σύναξις μικρών διαστημοπλοίων θα επιστρέψει στον Άρη απ’ όπου και ξεκίνησε) θα είμαστε δέσμιοι των χαβαλέδων και μιας ατμόσφαιρας που θα μοιάζει όλο και περισσότερο με τις μεγάλες ιστορικες επιδημίες.
Ευτυχώς, οι τρεις πνευμονίες πέρασαν ήδη από τον παρελθοντα αιώνα και μάλιστα, η καθεμιά με ολότελα διαφορετική ιατρική φροντίδα. Θεραπεύτηκαν τόσο με κοφτές βεντούζες, ήτοι πλήρεις αίματος, αφού η μάγισσα μου χάραξε με ξυράφι το δέρμα της πλάτης, ενώ αργότερα η άλλη μου χάρισε τόσες καταληψίες, ώστε περιόδευσα σε αρχαιολογικούς χώρους ψάχνοντας τον Απολλύονα και την Ενοδία. Τελευταία φορά μου έκαμαν μια παρακεντησάρα ώστε σγούντηξα ωσάν λαβωμένο ζαρκάδι. Και ήδη βλέπω, από τις εικόνες που δανείζομαι τηλεοπτικώς, ότι οι διαβάτες και οι αναγκασμένοι να ζούνε έξω έστω για λίγο, έχουν μια τάση να βρίσκονται κοντά ο ένας στον άλλον. Κάτι είναι κι αυτό. Το ότι ζουμε στην Ευρώπη δεν με ηρεμεί, διότι σε πολλά σημεία μοιάζουμε με την Ευρώπη των πρώτων πολιτισμών, της εποχής της εκστρατείας του Διονύσου, όπως τις προάλλες διαβεβαίωσε ο κύριος Νταβούτογλου, ήτοι πως η Ευρώπη εκτείνεται έως τους Καρδούχους και τους Μήδους.