Αν κάμετε τον κόπο και ψάξετε την κομματική καταγωγή των ζουζούνων που εκρήγνυνται στα κανάλια και σε σαστίζουν με την ωμότητα των αντιδράσεών τους, ωσάν κρέατα που έχουν «αρπάξει» από τη ζέστη και μαζεύουν αλογόμυγες, θα διαπιστώσετε με κάποιαν έκπληξη (και μοιρολατρεία, προσθέτω) πως προέρχονται είτε από ρυτίδες στην επιφάνεια της δεξαμενής δεξιών ψηφοφόρων, είτε από τις τρεις φάσεις της αιωνίας Πασόκας, από τα χρόνια που τιμήθηκαν με ένα αξίωμα, κούφια η ώρα.
Η εκφορά του λόγου τους έχει κάτι το στυπτικά πιεστικό. Βιώνουν μια διαρκή αυτοενόχληση, ένα είδος ανεκτής ηλεκτροπληξίας, σα να πίνουνε ποτά των ανδρείων της Ηδονής, σε χαμηλό βολτάζ. Ηγήτορες, λαμπρά δείγματα αυτής της ζοχάδας έως τώρα, ξεχωρίζουν ο πέραν κάθε περιγραφής κύριος Ραγκούσης, τανύν Συριζικός, που διαμόρφωνε πολιτικές και προγράμματα στα χρόνια Γεωργάκη του Ασταθούς και ένας ιατρός που γνωρίσαμε χρόνια τώρα ως αδέκαστος, αλλά στη ρητορική του ανάρπαστος, λευκόθριξ, συμπονετικός, γνωστός για μία selfie που προσπάθησε να βγάλει και συνελήφη επ΄αυτοφώρω. Είναι ο κύριος Παπαχριστόπουλος.
Ερχόμαστε πάλι στο αμήχανο πλην δόκιμο συμπέρασμα: ο πολιτικός βίος της χώρας έχει ανάγκη από δεξιά Γαλήνη, σοσιαλιστική Σύγχυση και αυτά είναι τα μόνα «σύρε κι έλα» σαν το ρεύμα του Ευρίπου. Τι θα κάμουν οι σοσιάλ, αγνοείται και μάλλον αναμένεται. Πάντως η δεξιά έχει ξαμολυθεί αγωνιζεται να εγκαθιδρυθεί, όπως κάτι ξεχασμένα χρονάκια μεταξύ 1944 και 1949. Δεν υπάρχει αστικό κόμμα που να μη διαθέτει σήμερα ανθισμένο κλαδί από δεξιά τριανταφυλλιά. Οι άλλες πτυχές των τριών βασικών κομμάτων παραμένουν στη σαλαμούρα.
Το αρθρίδιο το εικονογράφησα κάπως φευγάτα, λογαριάζοντας πως τα δύο παραδείγματα τυγχάνουν ομορφάντες, σάτιρα επί της αισθητικής δεν σοβεί, οπότε ιστόρησα τον Μουρνάου, δημιουργό του Νοσφεράτου.