Ακούγοντας την κυρία Αγγελοπούλου ως υπεύθυνη του εορτασμού των δύο αιώνων από την Επανάσταση του 1821, και το δύσκολα καλυμμένο παράπονό της πως μετά την «αριστεία» του 2004, δεν την ξαναχρειάστηκε το Έθνος, ομολογώ πως έμεινα εκστατικός στα όρια της αλλοφροσύνης. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου.
Σύμφωνοι, απ΄όσο κατάλαβα, δεν υπάρχουν στο νέο προζέ υποδομές και ανακτίσεις, παρά ένα εν εσόπτρω αντίκρυσμα των επιτευγμάτων του ελληνικού λαού, συν μια γερή δόση τονωτικού προς την παγκόσμια κοινότητα, δηλαδή μια κρατική προπαγάνδα προκειμένου να συνέρθουμε από την Κρίση και να ανασάνουμε ξανά χωρίς τα σύνεργα ενός θαλάμου ανάνηψης.
Με τι ακριβώς; Θα μας το ειπεί. Με συνέδρια, τελετές, διαλόγους, ιστορική αναδίφηση, εκδόσεις, μπορεί και θεατρικά δρώμενα, ακόμη και με ένα είδος διεθνούς χάπενινγκ, μια κατάθεση στεφάνων ξερωγώ.
Επειδή αρνούμαι να ομολογήσω πως πέθανα, θα προτιμούσα, αντί να μασκάρουμε δύο αιώνων εξαιρετικά πονεμένες ιστορίες, όπου η γενναιότητα οδηγούσε σε καθημαγμένες κοινωνίες και η εγκαρτέρηση κατά κανόνα οδηγούσε σε φρικτούς πλουτισμούς αδιάλλακτων βολεψάκηδων, να συγκρίναμε, μοτ α μό και σχολαστικά το ισοζύγιο της ελληνικής ζωής ανά δεκαετία εικοσαετία και λοιπά.
Φανταστείτε ολόκληρο το 2021, να έβγαινε, ψηφιακά ή συμβατικά, μια «εφημερίδα του Αγώνα» που να απεικόνιζε ζωντανά όλα τα γεγονότα της κρίσιμης εκείνης χρονιάς. Σκεφτείτε την αναπαραγωγή των δύο αιώνων έως σήμερα, στο στύλ ενός πρακτορείου ειδήσεων με τοπικό, ευρωπαικό και διεθνές περιεχόμενο. Με τις μάχες, τα κουτσομπολιά, τη μουσική καιψ τους έρωτες, αναμίξ με το αίμα δύο αιώνων. Διότι αυτούς τους δύο αιώνες, μόνον μόνοι δεν τις ζήσαμε. Ιδέες ξεπηδούν πολλές από κάθε φουρκέτα του μυαλού μου, αλλα΄εις μάτην. Έχουν ήδη πλακώσει, και θα πλακωθούν εισέτι οι «σοφοί» οι επιτροπές, οι τελετές, τα αλληλολιβανίσματα και βέβαια, η στιβαρή, θεληματική μορφή της κυρίας Γιάννας που δεν μοιάζει με την «Γιάννω λελέ, Γιάννω μωρή, σεβνταλίνο», η οποία είναι θεσμικά αποθαρρυντική.
Αφήνω που κανονικά θα έπρεπε να ξεκινήσει αυτή η περίοδος το 2021 και να λήξει προς τον τέλος της δεκαετίας, με το Ναυαρίνο ή τον Καποδίστρια ή ό,τι άλλο, ώστε να ζήσουμε το μεγαλείο και την αθλιότητα και σε κάποια άλλη εποχή, κι όχι μόνον στο σήμερα.