Τι υποκριτές που είμαστε εμείς οι άνθρωποι! Όταν τα ψάρια αλιεύονται από το φυσικό τους περιβάλλον και καταψύχονται αμέσως, είναι φαντάζομαι ένας μη επώδυνος θάνατος που τους αξίζει; Όταν ο αστακός ζωντανός βράζεται από το ενυδρείο του εστιατορίου αμέσα στο πιάτο με μια στάση τους 100 βαθμούς κελσίου, είναι ένας θάνατος που του αξίζει; Όταν το χταποδάκι δέχεται το λεπίδι μέσα στο σώμα του από ένα ψαροντούφεκο για τη διασκέδαση, είναι ένας αρμοστός τρόπος θανάτωσης;
Το θέαμα με τον ξιφία / βασιλική ζαργάνα (που ακόμη δεν έχει εξακριβωθεί πώς βρέθηκε νεκρό μετά από το περιστατικό με τον λιθοβολισμό) είναι αποτρόπαιο. Σαν ζόμπι οι άνθρωποι βιντεοσκοπούν χωρίς να το σταματήσουν. Η ομαδικότητα της πράξης είναι η σκληρότητα την οποία κατακεραυνώνουμε και δικαίως, γιατί φαίνεται πως δεν φοβόντουσαν αλλά έπαιζαν με το ανήμπορο ζώο.
Όταν θα γίνουμε βίγκαν ή χορτοφάγοι, θα έχουμε περισσότερα δικαιώματα να μιλάμε για φρίκη, φρίκη, φρίκη. Προς το παρόν οι περισσότεροι είμαστε συνένοχοι, όπως κι εγώ.
Το θέαμα με τον ξιφία / βασιλική ζαργάνα (που ακόμη δεν έχει εξακριβωθεί πώς βρέθηκε νεκρό μετά από το περιστατικό με τον λιθοβολισμό) είναι αποτρόπαιο. Σαν ζόμπι οι άνθρωποι βιντεοσκοπούν χωρίς να το σταματήσουν. Η ομαδικότητα της πράξης είναι η σκληρότητα την οποία κατακεραυνώνουμε και δικαίως, γιατί φαίνεται πως δεν φοβόντουσαν αλλά έπαιζαν με το ανήμπορο ζώο.
Όταν θα γίνουμε βίγκαν ή χορτοφάγοι, θα έχουμε περισσότερα δικαιώματα να μιλάμε για φρίκη, φρίκη, φρίκη. Προς το παρόν οι περισσότεροι είμαστε συνένοχοι, όπως κι εγώ.