41 άνθρωποι βρίσκονται έξω από λιμάνι Ευρωπαϊκής χώρας, κάτω από τον ήλιο και για δυο μερόνυχτα χωρίς ούτε νερό. Αντίθετα, έχουν από πάνω τους, λίγα εκατοστά από το λιμάνι, μερικούς αστυνομικούς που βρίσκονται εκεί προφανώς για να διαφυλάξουν τα σύνορα της χώρας τους, η οποία αποφάσισε πως φτάνει, δεν αντέχει άλλους 41 ανθρώπους, γενικώς δεν χωράνε άλλοι μη Ευρωπαίοι εκεί.
Πριν λίγο καιρό είχαμε εκλογές στην Ευρώπη, μόλις προχθές έγιναν και οι δικές μας. Στην Ελλάδα έχουμε δημοκρατία όπως και σε όλες τις χώρες-μέλη της Ε.Ε. Παραπέρα, έχουμε όλες οι χώρες αποδεχτεί και υπερασπιζόμαστε τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη σπουδαιότητα της ανθρώπινης ζωής, της αξιοπρέπειας, της οικογένειας και ένα κάρο ακόμη πίπες. Κοίτα τι ωραίο το deal της Ευρώπης με την Τουρκία και πόσο καλά βολεύτηκαν εκατομμύρια ανεπιθύμητοι κάτω από τα παχιά ανατολίτικα χαλιά της.
Πού και πού βέβαια, κάποιοι ξεφεύγουν από τον πνιγμό, κάποιοι παίρνουν τη λάθος βάρκα ή την πιο ακριβοπληρωμένη και σκάνε σε πιο πολιτισμένες ακτές. Και είναι πραγματικά ασύλληπτο να βλέπεις πώς γίνεται άνθρωπος με εντελώς σώας τας φρένας, ένας πολιτισμένος, δημοκρατικός, αξιοπρεπής, πόσο μάλλον ένας Ευρωπαίος υποτίθεται, να έχει κατάφατσα έναν άνθρωπο που βρίσκεται για 45 ώρες σε ένα πλεούμενο, χωρίς νερό και κάτω από τον ήλιο χωρίς καν τέντα και να μην τον βοηθά και μάλιστα τρέχοντας, μόνο και μόνο γιατί η απόφαση της δημοκρατικής, πολιτισμένης, ευρωπαϊκής χώρας του είναι να πάει αλλού.
Αναλωνόμαστε σε συζητήσεις επί συζητήσεων για τις ιδεολογίες μας, για τις εκτρώσεις, για τα δικαιώματα των ζώων, για τη θανατική ποινή, γανιάζουμε για τα gay pride, τα σύμφωνα συμβίωσης, τα #metoo και τα εργασιακά, δείχνουμε να έχουμε ανέβει πολλά επίπεδα ανθρωποσύνης, τα βλέπουμε όλα αισιόδοξα ή έστω, έχουμε λόγους να τα βλέπουμε πολλά πράγματα αισιόδοξα, μα όλα αυτά νόμιζα μέχρι χθες, επειδή ζούσαμε σε μια καλά χτισμένη φούσκα. Μα όχι. Ακόμη και σήμερα παραμένουμε το ίδιο ανέμελοι σε μια εντελώς διάφανη πια φούσκα. Λίγα μόλις μέτρα πιο πέρα από εμάς και τα δικαιώματά μας, λίγα μέτρα πιο πέρα από εμάς και τις εκλογές μας και τις υψηλές ανησυχίες μας, πνίγεται κόσμος. Κάθε μέρα. Εδώ και χρόνια. Κατά χιλιάδες. Και η ζωή μας συνεχίζεται κανονικά.
Μάλλον το συνηθίσαμε, μάλλον θυμώσαμε που ανάμεσά τους βρέθηκαν από εγκληματίες μέχρι τρομοκράτες, αγανακτήσαμε που έκλεψαν, αποφεύγουμε να ακούμε για τις φρίκες των hot spot, τις συμμορίες, τους βιασμούς, τα ασυνόδευτα και όλα τα ασύλληπτα, γυρίζουμε πια το βλέμμα μας μακριά στα ναυάγια, συμπάσχουμε με τους κατοίκους των ελληνικών νησιών που καταστράφηκαν και απλά, η ζωή συνεχίζεται. Ή μάλλον, η ζωή σκρολάρεται. Με λάικ και ινφλουένσερς και αγωνίες για τους μισθούς, τις συντάξεις, την ανεργία. Και κόσμος πνίγεται. Και παιδιά χάνονται. Και άνθρωποι περιμένουν στον ήλιο πάνω σε φουσκωτό ποιός θα τους αφήσει να πατήσουν στεριά ανθρώπινη, στεριά με ειρήνη.
Δεν πα να ‘ναι παιδιά, οικογένειες, δεν πα να φεύγουν από πολέμους, απλά φτώχεια ή καταπίεση, πλέον για εμάς είναι όλοι ίδιοι και σίγουρα όχι σαν κι εμάς. Κρίμα είναι οι άνθρωποι ακούς και σου λένε, μα σίγουρα πρόβλημα. Και τα λέω αυτά παρότι η Ελλάδα ήταν πιο κοντά στο προσφυγικό από οποιαδήποτε άλλη της Ευρώπης, διότι ας πούμε, ένας Ολλανδός ή μια Σουηδή ούτε που τους καίγεται καρφάκι, τη στιγμή που θα ΄πρεπε πρώτοι οι σούπερ δημοκρατικοί εκεί πάνω, να τα ‘χανε κάνει λαμπόγιαλο στην πρώτη συμφωνία της Ευρώπης με Τουρκίες και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις, μόνο και μόνο για να γλιτώσουμε εμείς. Βασικά, όλοι οι ευρωπαίοι πολίτες, θα έπρεπε να είχαμε ξεσηκωθεί από τη μια άκρη της Ευρώπης στην άλλη. Διότι οι πολιτισμένες χώρες μας, αφήνουν πανεύκολα ανθρώπους να πνιγούν μα ακόμη κι αν τους σώσουν, δεν έχουν κανένα θέμα να τους βάλουν να ζουν σε σύγχρονες αρένες με συρματοπλέγματα, μέσα σε απόλυτη εξαθλίωση, σε τόσο απάνθρωπες συνθήκες που θα διαβάζουμε από εδώ και πέρα για χρόνια από όσους επιβίωσαν και θα απορούμε πώς επιτρέψαμε να συμβούν τέτοια πράγματα σε ανθρώπινα όντα.
Βάλαμε τους νησιώτες να εξαθλιωθούν οικονομικά και να φοβούνται για τη ζωή τους και αφήσαμε ανεξέλεγκτα να ζουν ανάμεσα στους πρόσφυγες κάθε καρυδιάς καρύδι χωρίς να μας πολυνοιάζει και κάνοντας τα στραβά μάτια αν γίνει και κάνα έγκλημα ή αν δεν έχουν φαγητό ή νερό για λίγες μέρες. Τη στιγμή που θα ‘πρεπε τώρα να χτίζαμε πόλεις και χωριά να βάλουμε τους ανθρώπους αυτούς, όσοι και να ‘ναι. Ελεγχόμενα; Ναι. Απομονωμένα; Ναι. Αλλά με τα βασικά, εξασφαλισμένα. Με ασφάλεια κυρίως, αξιοπρέπεια και αλληλεγγύη. Κι αφήσαμε τον απλό κόσμο να παίρνει πρωτοβουλίες για βοήθεια, να αστυνομεύει, να αγαπά, να μισεί. Όπως του φανεί του καθενός. Κι από πάνω, σιγή.
Δεν θα ‘πρεπε καν να αναρωτιόμαστε εάν θα αφήσουμε την επόμενη βάρκα να μπει σε οποιοδήποτε λιμάνι της Ευρώπης, εάν θα φυλακίσουμε ή όχι τους καπετάνιους που σώζουν ανθρώπους από πνιγμό, εάν χωράνε στη χώρα μας, στη ζωή μας, στην έστω δύσκολη καθημερινότητά μας. Βασικά, δεν θα έπρεπε καν να επιτρέπεται να μπαίνουμε οι πολίτες σε τέτοια διλήμματα. Αυτά θα έπρεπε να ήταν άνωθεν λυμένα και εξασφαλισμένα για κάθε ανθρώπινο ον. Πάντα. Αυτή ήταν η Ευρώπη υποτίθεται. Είχε αξίες να υπερασπιστεί, είχε τον Άνθρωπο πάνω από όλα. Εννοούσε όμως τον Ευρωπαίο άνθρωπο. Που γεννιέται μάλλον και δεν γίνεται.
Αυτή τη στιγμή που γράφω υπάρχουν φήμες πως ίσως η Μάλτα τους δεχτεί, μα είναι μόλις θέμα ημερών μέχρι το επόμενο πλεούμενο με τους επόμενους ταλαιπωρημένους να αράξει πάλι σε ένα λιμάνι και να μας κοιτούν όπως τα σκυλιά δίπλα στο τραπέζι. Για δέκα, δώδεκα, σαράντα, δεν ξέρω πόσες ώρες θα πάρει η ικεσία των επομένων. Αν γλιτώσουν τον σχεδόν βέβαιο πνιγμό φυσικά και αν δεν τους βουτήξουν στα μουλωχτά να τους στείλουν πουθενά ανώδυνα, όξω από την Ευρώπη. Κι εμείς, ακόμη αναλωνόμαστε να υπερασπιζόμαστε τα Υψηλά, ξεκατινιαζόμαστε για τις αέναες τράμπες δεξιάς αριστεράς, λες και μιλάμε για τίποτα αληθινές αλλαγές. Λες και έχουμε χρεία από ιδεολογίες ή θα ξέραμε ποτέ τι να τις κάνουμε. Λες και έχουμε καν ιδέα από ζωή ή τί σημαίνει να βουτάς ένα παιδί και να τρέχεις.
Η “ηρεμία” και η “ευημερία” που έχουμε κερδίσει από την ανοχή σε όλα αυτά, είναι πλασματική και η φούσκα όπου να ‘ναι θα σκάσει στα δημοκρατικά, ευρωπαϊκά, ανθρωπιστικά κεφάλια μας. Αν όχι απ΄έξω, αν όχι από τα παιδιά μας, τότε σίγουρα από μέσα μας. Να τη σκαπουλάρουμε πάντως, ούτε για πλάκα.