Για τον γιο του Κόκκαλη.

Όταν πεθαίνει οποιοσδήποτε νέος, από τα σκατά αυτά, υπάρχει θλίψη.
Ή τουλάχιστον θα έπρεπε.
Με ενόχλησε το ρεύμα “καλά έπαθε το πλουσιόπαιδο ο κοκάκιας, ο κόκκαλος” – υποτίθεται ότι εμείς οι μπατίρηδες, είμαστε αγαπησιάρηδες.
Ή τουλάχιστον, θα πρεπε.