Σέρνω ως νεκρά ψυχή καταραμένη, την αδυναμία μου να περιλάβω τον Καζαντζάκη και τον Σικελιανό στις αναγνωστικές μου προτιμήσεις. Κάθε τόσο, στρώνομαι κεφάτος με μέρος του έργου των, λέω «ώρα να τους ιδώ διαφορετικά», καλοπροαίρετα και πάνω στις πρώτες σελίδες πέφτω σε κώμα. Δεν ξέρω να τους διαβάσω. Και τον μεν Σικελιανό, χάρη στο «Θαλερό» του, κλαίω από συγκίνηση και πάθος, και τον ξαναβάζω στο εικονοστάσι, αλλά για τον Καζαντζάκη, παραμένω αμαθής και στούρνος. Εκτιμώ αυτούς που τους αγαπούν και έως εκεί. Μπαίνοντας ο Ιούλιος, μήνας αγέλαστος για την εξαχρειωμένη μου συνείδηση, το σημειώνω προς ενθύμησιν.
Μemo
Comments
One response to “Μemo”
-
Ήθελα κύριε Πετεφρή μου να μάθαινα και τις λογοτεχνικές σου προτιμήσεις θέλω να πω τις πιο δυνατές για την καρδιά σου..
Δεύτερον πολύ θα το χαιρόμουνα να τσιπουροποτιστούμε προς Αγροσυκιά μεριά ή προς Πέλλα,(εντάξει οι άλλοι μονοπωλούν το Πέλλα,σου λέει εσύ θα βάζεις το Νέα μπροστά.).Να’σαι καλά..(εκείνες οι πληροφορίες σου και οι περιγραφές σου για τα Γιαννιτσά που έζησες..).Ευχαριστώ
Leave a Reply