Death car

Ένας αρθρογράφος με περίλυπη ψυχή, είναι ωσάν μια σαλιασμένη και πατημένη μπάμια: τζάμπα το σάλιο.

Τα τζάμια της χώρας τρίζουν, επειδή περνάνε νταλίκες απέξω και είναι κρίμα κι άδικο να  τις  εκλαμβάνουμε ως τριζόνια.

Αρχίζουν μέρες δίσεκτες. Άρχισαν οι μειοψηφίες να συνεργάζονται με τους Ελλαδέμπορους και από τη σχέση προκύπτουν ανεμογκάστρια. Τίποτε τραγικό, τίποτε που δεν το έχουμε ξαναζήσει. Μη μου τσιτώνεστε, μη μου αριτσώνεστε. Πάρτε τις άχαρες λέξεις μου, τις βγαλμένες από τη σαλαμούρα και μη ψάχνετε στα λεξικά. Δεν θα γίνετε σοφότεροι από τα λεξικά.

Όταν τα μεγάλα, τα συναρπαστικώς ισχυρά κράτη μπαίνουνε σε Κρίση, το πρώτο που πράττουν, είναι να καβατζώνουν συμμάχους, ή να εμποδίζουν τους δικούς τους προτεζέδες (εκ του protégé) να ονειρεύoνται ουδετερότητες ή μετακινήσεις. Και η Ελλάδα, που το έπαιξε διάφορα κατά καιρούς, ως φάρος τηλαυγής σταθερότητας και φωλεά δηλωσιών, έλαβε θέση στο Καρλομαγνικό και Ατλαντικό συμποσιο της Πίστεως. Θα διαπράξει συμφωνίες, θα συνεχίσει αυτό το βιολί, θα κάνει τη χαμαλοδουλειά και στο τέλος, όταν σαρωθεί ο  Οίκος, θα χαρτζηλικωθεί, όπως πάντα. Τέρμα τα φτηνά γαμήσια, περνάει κηδεία. Ο εθνικός μας δημεγέρτης δεν είναι ο Νάβις, είναι  ο Μπόμπος.

Βόρεια Μακεδονία, Σκόπια, ΑΟΖ κι έπεται συνέχεια. Η λίστα με τους ενόχους του αξέχαστου χτeς, θα βγαίνει στο αεράκι από τους Μεγάλους Συμμάχους, επιλεκτικά, και θα θάβει μόνον τους διαφορετικά σκεπτόμενους. Το δόγμα «από τον Ρήνο στον Ιτζόνσο» του Τσώρτσιλ θα αλλάξει τοπωνύμια: Δυτικά Βαλκάνια, Κύπρος, βραχονησίδες, νέοι θεσμοί, πληθώρα ειδικών να διυλίζουν την τουρκοφαγία, πρόσφυγες και μετανάστες, θέσμιση του Ρουβίκωνα ως χρήσιμου ηλίθιου, βρήκαν τον μήνα να τρέφει τους έντεκα.

Ένα καημένο κατέχει την εξουσία, κι ένα καημένο την διεκδικεί. Ένα Δημόσιο με ποδάγρα. Κι εμείς, προστρέχουμε στις υπεσχημένες αποθήκες του μυαλού μας, να ανασύρουμε εναλλακτικές λύσεις και παραδείγματα άλλων καιρών, ανοίγουμε τις κάσες, και μέσα, άχερα. Και στο καθαρό αεράκι, στριγγλιές, κόντρες, βρισίδια, τραμπουκιές, επιχειρήματα κατάλληλα για να συντασσόμαστε με την Μενεγάκη ή την Συνατσάκη. Εβδομηντάρηδες και άνω καλλιτέχνες στα γήπεδα. Πουθενά νέοι,παρεκτός σε κανένα θολάμι σταρτάπ και φευγιό.

Ποτέ άλλοτε δεν περιφρονήσαμε τόσο πολύ τους νέους, παιδιά κι εγγόνια. Ώστε να μηn ουρλιάξουμε από το πένθος που τα περιμένει. Επειδή οι νεκροί και οι δειλοί απ’ αυτούς θα υπάρξουν.

Και εις ανώτερα.