Μπήκε μέσα στο λεωφορείο με ιδρωμένα τα μαλλιά της να σχηματίζουν μικρά καλειδοσκοπικά σχήματα. Οι ανταύγειες των μαλλιών της έπεφταν πάνω στο πορτοκαλί ακυρωτικό μηχάνημα με τις ταλαιπωρημένες εσοχές. Τα μάτια της είχαν καστανό πηχτό χρώμα και σαν κουκούτσια βερίκοκου με πτυχώσεις αγκύλωναν τις κόρες των ματιών της. Το βράδυ και η ημέρα με κάθε ανοιγόκλεισμα των ματιών και ασκαρδαμυκτί συνέβαινε το φως και το σκοτάδι.
Την κοίταζε επίμονα ο τελευταίος επιβάτης. Με βλέμμα εξεταστικό. Σαν να είχαν ανταμώσει οι δυό τους σε κάνα έρημο θέατρο όπου τήκονται ραγδαία τα φορέματα των ανθρώπων και σωρεύονται γυμνές βροχές χωρίς επινοήσεις.
Είχε όμως περάσει πολύς καιρός και είχε αρχίσει να αμφιβάλει. Το βλέμμα της τώρα έμοιαζε με κρατήρα. Θα έπρεπε να υπάρχουν κι άλλοι τρόποι για να λύνουν οι άνθρωποι τις διαφορές τους, σκέφτηκε και κατέβηκε σκυθρωπός στην επόμενη στάση.
Leave a Reply