H παρταόλα

Το 2018 μπήκε και σχηματίστηκαν κατά προτεραιότητα, τέσσερις ομάδες γεγονότων :

1.Το φλερτ Καραμανλικών με κυβερνητικούς

2.Το Μακεδονικό

3.Η Νοvartis

4.Οι τουρκικές προκλήσεις

Η πρώτη ομάδα, ήταν σαφώς μέσα στις προθέσεις  τη ςκυβέρνησης  και έπρεπε να γυρίσουν τα πάνω κάτω για να μη πετύχει ο στόχος της. Διότι το ροκάνισμα Μητσοτάκη, την εξυπηρετούσε πολυειδώς. Έλα μου όμως πως κάποιοι σκέφτηκαν πως μπορούσαν να επιταχύνουν την διάβρωση στα δεξιά τους, με το Μακεδονικό και την Novartis!

Με το που ξετσουτσούμισαν η δεύτερη και η τρίτη  ομάδα γεγονότων, το κλίμα άλλαξε.

Τα συλλαλλητήρια και η συσσωμάτωση των εναντίων στο όνομα και τα συναφή, με την πρόκληση διχαστικών συλλογισμών, οδήγησε σε πολιτική πόλωση, ενώ ο καραμανλισμός εκτέθηκε σε τοξικό περιβάλλον.

Η υπόθεση Novartis με την πρόωρη έκρηξή της δεν έφερε τα προσδοκώμενα αποτελέσματα, αλλά μια επανάληψη στοιχείων του 1989, που δεν βοηθούσε το φλερτ προς έναν νέο δικομματισμό.

Έτσι, όταν έρχισαν οι ετήσιοι πόλεμοι για την τσιπούρα, εθιμικές ενοχλήσεις από το 1996, γιγαντώθηκε στην κοινή γνώμη η έννοια του «προδότη» και του «εθνικού κινδύνου», υπό το βάρος δικαστικών μπλεξιμάτων και πρόωρης διάλυσης ενός αρρεβώνα.

Ενός έτους μαγειρέματα και το μενού πετάχτηκε στα αζήτητα, επειδή μερικοί μερικοί έκριναν ότι τους έπαιρνε να παίξουν το Μακιαβέλην ακόπως και αχρεωστήτως.

Για να έχει επιτυχία η κυβερνητική μεθόδευση, εκτιμώ πως η Novartis έπρεπε να σκάσει δυο μήνες το πολύ  πριν τις εκλογές, κι αφού έσκαγε η συμφωνία με τους Μακεντόνκι, ήτοι, αντί την σμηνοσειρά 1-2-3-4, να συμβεί το 1-2-4-3.

Έτσι, η παρταόλα σβουρίχτηκε άτσαλα και βγήκε ένα άχαρο «βάλετε όλοι».