Όχι ο ένας τον άλλον

Διαβάζεις τη Σώτη και η πρώτη σου αυθόρμητη αντίδραση είναι να ζωστείς σημαίες και σταυρούς και να πας στο συλλαλητήριο την Κυριακή. Αλλά εντάξει, μετά σκέφτεσαι ότι θα μιλήσει ο Πατούλης και λες, όχι, οκ, όχι ως εκεί. Άσε που αν πας μπορεί να πέσεις πάνω στον Δημήτρη Καμμένο. Κάτσε όμως. Με τον Δημήτρη Καμμένο δεν συγκυβερνάς τρία χρόνια τώρα; Αρχίζεις να μπερδεύεσαι. Ο Τατσόπουλος κοινοποιεί τη Σώτη, μιλώντας για κείμενο εθνικής αυτογνωσίας. Ήρθε ο καιρός να είσαι με τον Πέτρο ξανά; Κι ο Χειμωνάς απολύθηκε λέει από τα δεξιά μέσα που δούλευε γιατί έγραψε κατά του συλλαλητηρίου. Όχι, αλήθεια, τι συμβαίνει; Δεν είχαμε χωριστεί καλά τα προηγούμενα χρόνια; Δεν είχαμε πει ότι εμείς είμαστε από εδώ κι εσείς από εκεί; Δεν μισηθήκαμε όπως πρέπει, δεν εξακολουθούμε να μισιόμαστε στην τελική; Τώρα τι θα γίνει, θα ξαναμοιραστούν οι ομάδες αλλιώς; Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες; Α ναι, κι ο Μίκης.

Κάπως γραφικά όλα αυτά; Ίσως. Ίσως όμως κι όχι. Αν δεν θέλουμε αυτού του είδους τη γραφικότητα, να καταργήσουμε τις διαφορετικές πολιτικές αντιλήψεις και ιδεολογίες, να είμαστε όλοι μια ενωμένη γροθιά σε κάθε εθνικό θέμα, κάθε θέμα να το θεωρούμε και εθνικό, Έλληνες να μην τουφεκάμε Έλληνες, να είμαστε όλοι αγαπημένοι, μονιασμένοι, με ένα και μόνο τρόπο σκέψης, με μια και μόνη εθνική αλήθεια να οδηγεί το δρόμο μας και να μας χαλυβδώνει εναντίον των εχθρών μας, Έλληνες να τουφεκάμε Σκοπιανούς, Τούρκους στα Ίμια, ξένους εν πάσει περιπτώσει. Ξένους. Όχι ο ένας τον άλλον.