Έχω άποψη για τον «άνετο χώρο» όπου αισθάνομαι σαν το σπίτι μου. Άσχετο αν γονυπετώ για την Σκωτία, την Τοσκάνη, την αιγυπτιακή εμπειρία και κόβω φλέβες για Αρδέννες, Φλάνδρα και σαντράλ Μασίφ, θεωρώ γειτονίτσα και δη αγαπημένη, οποιονδήποτε τόπο που δεν χρειάζεται να μιλήσω για να με καταλάβουν. Ενίοτε ένα βλέμμα αρκεί, άλλοτε πείθω μουγκρίζοντας.
Αυτή είναι η γειτονιά μου. Και μιλάω για όση Τουρκία μπόρεσα να επισκεφθώ, για την Βουλγαρία, για την παραμικρή κοιλάδα ή κώμη των Σκοπίων, ενώ μια βιαστική περαντζάδα στην Αλβανία, μ΄έκανε να συμπαθήσω Κορυτσά και τα πέριξ, αλλά οι σχέσεις μου με τους μετανάστες Αλβανούς, είναι μια χαρά εδώ. Μουγκράς και σε νοιώθουν.
Παρομοίως μερικοί Ανατολικοί, από τα Φράατα πέρα και ιδίως ομογενείς ή περίπου από τις χώρες που βλέπουν τον Καύκασο ως νότιο φράγμα, έλκουν τη συμπάθειά μου.
Στο Τελ Αβίβ χρωστάω επίσης που μια επίσκεψη με βοήθησε να καταλάβω γωνιές και πτυχές της σημερινής Σαλονίκης, διότι μερικά χούγια, το μουαμπέτι στα μαγαζά και η συμπεριφορά των γερόντων, μοιάζει με ανάλογες συμπεριφορές στην μη τουριστική, πλην παμπάλαια πόλη του δειλινού. Περαστικές γόνιμες εμπειρίες από άλλες χώρες, δεν συμπεριλαμβάνω.
Αυτός είναι ο λάγαρος ουρανός που με αποκοιμίζει σε αυτές τις στεριές, δίχως να τρέφω φόβο ή καχυποψία. Σκέπει ανθρώπους ποικίλους που έχουν φτιάξει το βαλκανί και ανατολί γιορντάνι πέριξ της ύπαρξής μου. Βίαιοι σπάνια, προσβλητικοί ποτέ. Συχνά ντρέπονται, συχνότερα δεν ανακατεύονται αν δεν τους δώσεις θάρρος.
Είναι μέρη που θα σου βγάλουν το «καλό» πράμα στον πάγκο, κι ας ψεύδονtαι, που θα πούνε το «ντόμπρε» και το «αρκαντάς» άνετα, δείχνοντας τον ουρανό με τον δείχτη του χεριού μορφάζοντας με σιχασιά, εννοώντας «οι κυβερνήσεις μας».
Κι αν ξέρεις από γλώσσα σώματος και ξέρεις πότε να βγάλεις τον σκασμό, δεν θα έχεις ποτέ προβλήματα με την γυφτουριά και τους παραμελημένους. Ενίοτε βοηθά να γελάς και με τα διακόσια δόντια σου, ενώ θα υποφέρεις με τα γνωστά αφ’ υψηλού μειδιάματα που κρύβουν δηθενιά και φαντασμάρα.
Απεναντίας, μαύρος μπλαβής ουρανός σκέπει τους έχοντες πόστο ή αξίωμα. Εκεί που δεν περνάνε γέλια και κωμικές εκφράσεις, αλλά στυλιζάρισμα και αναγκαστικές ρεβεράντζες. Διότι αναδείχτηκαν στον τόπο τους, με τα ίδια τερτίπια που αναδείχτηκαν οι εδικοί μας συνέλληνες.
Προτιμώ, αντί να σκέφτομαι την υπηκοότητα και τα χούγια εκάστου κατά την στερεοτυπική αντίληψη της Ιστορίας, να νταραβερίζομαι με τους ανθρώπους βάσει επιτηδεύματος, γεωγραφίας και μικρής πατριδογνωσίας.
Είναι απίστευτο πόσο μοιάζουν μεταξύ τους άπαντες οι ορεσίβιοι, οι ψαράδες, οι καμπίσιοι και οι ακοινώνητοι. Είναι κατάρα επειδή σε γοητεύει ένα τοπίο ή μια σκηνογραφία από οικοδομές «σαν ζωγραφιά» να επεκτείνεις την μαγεία στους μόνιμους χρήστες της περιοχής. Και οι μίζεροι και οι φοβικοί και οι γκρινιάρηδες και οι υβριστικοί, έχουν τα κλειδιά τους. Μη βιάζεσαι να τους κρίνεις. Μήτε αυτοί σε κρίνουν. Βεβαίως, σε «κόβουν». Κόβουν κίνηση, προσέχουν τη δική σου αγλωσσία.
Με αυτά και με άλλα, είμαι σχεδόν βέβαιος πως οι βαλσαμωμένοι που καλούνται να πάρουν αποφάσεις, δεν ασχολούνται με τέτοια σαχλεπίσαχλα. Δυστυχώς.
Leave a Reply