Σκυλίσια Ζωή

Είδα προχθές ένα σκύλο οδηγό. Από αυτούς που δανείζουν τα μάτια τους. Ήταν αργά, η πλατεία ήταν άδεια, είχα πιει ίσως και λίγο παραπάνω και μου γεννήθηκε η απορία για το πώς να είναι η βόλτα των σκύλων αυτών, από τη δική τους πλευρά, με τα δικά τους μάτια. Με τα δικά μας, από την πλευρά του έλλογου εγωισμού, οι σκύλοι αυτοί φαίνεται να χάνουν σίγουρα την ανεμελιά τους. Αν τους προσέξετε θα δείτε κι εσείς ότι είναι πάντα λίγο μελαγχολικοί. Ποτέ καμιά βόλτα τους δεν είναι αμιγώς ξένοιαστη όπως των υπόλοιπων σκύλων. Ποτέ καμιά βόλτα τους δεν έχει τη χαρά του παιχνιδίσματος με τις μυρωδιές ή το κυνηγητό και τα σαλιαρίσματα με άλλους σκύλους. Ποτέ καμία βόλτα τους δεν χαρακτηρίζεται από αυτά που έχουμε μάθει ότι χαρακτηρίζουν τη σκυλίσια ζωή, για τον απλό λόγο ότι η ζωή τους είναι σκυλίσια. Οι βόλτες τους είναι πάντα επιφορτισμένες με το καθήκον. Με την ευθύνη ενός ανθρώπου που τους έχει ανάγκη και στηρίζεται διαρκώς πάνω τους. Αλλά αυτές είναι ανθρωποκεντρικές παρατηρήσεις, και σαν τέτοιες, θα μπορούσαν ίσως να περιέχουν και άλλες πλευρές της ζωής των σκύλων οδηγών. Γιατί, είμαι σχεδόν σίγουρος, ότι όταν κάποια βράδια αράζουν πάνω από ένα ποτό σε κάποιο σκοτεινό μπαλκόνι, και οι μάσκες πέφτουν, ανταλλάσσουν μερικές κουβέντες με τους άλλους σκύλους στα γειτονικά μπαλκόνια που μπορεί να τους θεωρούν προνομιούχους που απολαμβάνουν τόσο τη συντροφιά των αφεντικών τους: «Ωραίο πράγμα η βόλτα, ναι. Αλλά, φευ, όταν την κάνεις για το μεροκάματο, σκοτώνει».