Τα σίξτις λοξώς ιδωμένα

Είδα μια ζωντανή συζήτηση για το πως έμοιαζαν τα σίξτις ως προς το σήμερα. Και μάλιστα, εκφέρουν γνώμη πολλοί γεννηθέντες από σεβεντίλα και δώθε.

Τι προτιμάτε; Βιωματική ή επιστημονική  εκτίμηση;

Βλάπτουν και οι δύο τη ζωή το ίδιο.

Βιωματική: έτυχε και κλήθηκε ο πατέρας μου, στην απογραφή του 1961, να καλύψει μια μεγάλη περιοχή των Γιαννιτσών, ως απογραφέας. Από το ρολόι έως το Ταλαμπάς. Ένα δίφυλλο προς συμπλήρωση. Με έχρισε βοηθό του-συμπλήρωνα το έντυπο υπό την εποπτεία του. Γειτονιές προσφύγων. Κυρίως από Τρωάδα και Στράντζα. Θρακιώτες εκατέρωθεν της Προποντίδας και από τη δεύτερη προσφυγιά της Ανατολικής Ρωμυλίας.

Τουαλέτες μέσα στο σπιτικό, καμία. Το πολύ κολλημένες δίπλα στο κουζινάκι. Νιαγάρας, κανένας. Ντους, κανένα. Αποχέτευση, καμία. Νερό μέσα στο σπίτι, αραιά και που. Τα ρούχα και τα στρωσίδια, σε γιούκο πάνω από ένα σεντούκι. Εικονοστάσι με φωτίτσα, πάντοτε.  Πολλά παιδιά, χωρίς κρεβάτι-έστρωναν χράμια και τα κοίμιζαν ομαδικώς. Οι γονείς είχαν κάμαρη. Γιαγιάδες και παπούδες, στο σιδερένιο ντιβάνι στο κουζινάκι. Γκαζιέρες, παντού. Μασίνες, όσο πατάει η γάτα. Σκάφη για μπανιάρισμα, κρεμασμένη σε τοίχο. Κάθε Σάββατο, στην καλύτερη περίπτωση. Δυο ή τρεις τενεκέδες νερό, για τη λάτρα. Γάτες, καναρίνια, γλάστρες, αρκετές. Φτώχεια και των γονέων. Όλοι, κερνούσαν τον δάσκαλο. Από λουκουμάκι ή μπισκοτολούκουμο έως γλυκό του κουταλιού. Με είχε προϊδεάσει: «θα λες ευχαριστώ και θα αρνιέσαι. Το στερούν από τα παιδιά τους για να μη τους θεωρούν παρακατιανούς». Ένα λιανό σαπουνάκι πράσινο, δίπλα στο τενεκεδένιο μουσλούκι, κρεμασμένο σε εξωτερικό τοίχο. Και ένα μικρό πεσκίρι. Οι βόθροι, χειροποίητοι, ρηχοί. Τα παιδιά αφόδευαν στην αυλίτσα. Κι έρριχναν χώμα με ένα φτυάρι για να μη τσιμπολογάν οι κότες. Γαϊδουράκι συχνά, όταν ο πάτερ φαμίλιας είχε κάρο ή καρότσι. Ξυπολησιά. Η λέρα σχημάτιζε γκρίζες φολίδες πίσω από τα αφτιά, ανάμεσα στα δάχτυλα των χεριών. Οι λαιμοί μαύροι. Γαριασμένα ρούχα. Οι γυναίκες, ρόμπες από τον δοσά.

Γύρω από τον άη Γιώργη, η κατάσταση καλυτέρευε. Σπίτια ή διαμερίσματα με σκάλα, σαλονάκι και ντουλάπα με γυαλικά. Μερικά με πλυσταριό. Υπάλληλοι και έμποροι εκεί.

Επιστημονική: ο κόσμος εκτός της χώρας. Αγριεμένος ψυχρός πόλεμος, Μαίρη Κουάντ και μίνι φούστα, το κολάν, το χάπι. Στην Ελλάδα, μεγάλη εσωτερική μετανάστευση, πολλά χωριά απέκτησαν δίκτυο ύδρευσης και προγράμματα εξηλεκτρισμού, φραγμάτων και εγγειοβελτιωτικών έργων. Ένταση για την «Πεσινέ», Έσσο-Πάππας, εργάτες στην Γερμανία, συνέχιση των εκτοπισμών, όλο και αραιότερα, έως το 1967, που έχουμε νέους εκτοπισμένους. Απαρχή των ηλεκτρικών νοικοκυριών, αύξηση των φοιτητών, αλλαγές στην εισαγωγή στις ανώτατες σχολές. Τουίστ, μποσα νόβα, σέικ (απο το 1964). Ποπ. Γιεγιέδες. Πρώτη μεταμόσχευση καρδιάς (1967). Χίπιδες, μουσικά συγκροτήματα, ψυχαδέλεια, έγχρωμες ελληνικές ταινίες, Μάης του 1968, Γούντστοκ, Πράγα. «Πολιτιστική επανάσταση» στην Κίνα, Βιετνάμ. Ανταγωνισμός στο Διάστημα, άνθρωπος στο Φεγγάρι. Στο τέλος της δεκαετίας, ασπρόμαυρη τηλεόραση, κόκα κόλα. Συνέχιση γυρισμάτων ξένων ταινιών. Φεστιβάλ τραγουδιού, φεστιβάλ κινηματογράφου.

Tα οικονομικά της Ελλάδας βελτιώθηκαν στη δεκαετία. Πάντως η τουλούμπα ξεκίνησε με μία δραχμή, το φοινίκι, άλλη τόση, το σάμαλι, μικρότερο, μισή, το ξυλάκι κρέμα ένα φράγκο, ξυλάκι τσικουλάτα μιάμιση, το κυπελάκι παραπάνω. Και η «μυστηριώδης νήσος» του Βερν, στην έκδοση Σιδέρη, εξήντα γαμημένες δραχμές, για να παίρνετε μίαν ιδέαν.