Στην πρόσφατη και πρωτοφανή δημόσιως εκδηλωμένη βεντέτα μεταξύ ενός Έλληνα επαγγελματία αθλητή και των δημοσιογράφων εκείνων που δουλειά τους είναι να γράφουν για τον ίδιο και τις ομάδες του, μπορεί κανείς να σκεφτεί το εξής: οσοδήποτε άκομψες, οσοδήποτε εκτός μέτρου, οσοδήποτε αδικαιολόγητες, οσοδήποτε μέχρι και χυδαίες κι αν έφτασαν να είναι κάποιες από τις επιθέσεις του Παππά, δεν έπαυαν να είναι γενικές και όχι εξατομικευμένες. Και μπορεί πράγματι να είναι βάσιμο το επιχείρημα ότι το χυδαίο στις επιθέσεις ήταν ακριβώς το γενικό τσουβάλιασμα και η μη εξατομικευμένη μομφή, ωστόσο έστω κι έτσι το γεγονός ότι τόσοι επιφανείς αθλητικογράφοι επέλεξαν να πάρουν τις επιθέσεις προσωπικά και να απαντήσουν ανάλογα, μπορεί να μας κάνει να καταλάβουμε λίγο καλύτερα το πόσο όμορφο είναι να νιώθει κανείς στοχοποιημένος, όπως καλώς ή κακώς νιώθει ο Παππάς.
Με άλλα λόγια, αν θέλεις να υποστηρίξεις με πειστικότητα ότι ακόμη κι εκείνος που αισθάνεται στοχοποιημένος πρέπει να αντιδρά με επαγγελματισμό και χωρίς προσωπικές μικρότητες, εκείνο που θα όφειλες να κάνεις, θα ήταν στην δική του επίθεση που θεωρείς ότι σε στοχοποιεί, να αντιδρούσες με επαγγελματισμό και χωρίς προσωπικές μικρότητες. Το ακριβώς αντίθετο συνέβη, καθώς η καταδίκη των πυρών που έριξε ο Παππάς συνοδεύτηκε με ρίψη από την πλευρά τους νέων πυρών: αφού μας κάνεις πόλεμο Παππά, θα δεις τι έχεις να πάθεις.
Οπότε το επιχείρημα ότι η συμπεριφορά του Παππά μετά την μη κλήση του στην Εθνική δικαιώνει τον Σκουρτόπουλο που δεν τον κάλεσε, μπορεί να απαντηθεί με ένα «αν πάει όμως έτσι, τότε και η συμπεριφορά η δική σας μετά την επίθεση του Παππά δικαιώνει τον Παππά για όσα σας καταλογίζει».
Leave a Reply