Πονάνε τα ματάκια μας

Για να βρεθεί η Εθνική στο μουντιάλ του χρόνου, χρειάζεται να συντρέξουν τέσσερεις διαφορετικές προϋποθέσεις:

1. Να πάει η ίδια καλά στα δύο τελευταία παιχνίδια.
2. Να μην πάει η Βοσνία καλά σε ένα τουλάχιστον από τα δύο τελευταία παιχνίδια, ώστε να την ξεπεράσει και να βγει αυτή δεύτερη.
3. Να είναι μέσα στους 8 από τους 9 καλύτερους δεύτερους των ομίλων, κάτι που με τα ως τώρα βαθμολογικά δεδομένα είναι δύσκολο, άρα πρέπει να συμβούν πραγματάκια και σε έναν τουλάχιστον άλλο όμιλο.
4. Να κερδίσει το μπαράζ, στο οποίο θα συμμετάσχει μόνο αν έχει καταφέρει και δεύτερη να έρθει στον όμιλό της και να μην είναι η 9η καλύτερη δεύτερη των ομίλων.

Πρέπει δηλαδή να συμβούν ταυτόχρονα τόσα πολλά, σε τόσους πολλούς αγώνες, τμήμα μόνο των οποίων είναι αγώνες της Εθνικής, μόνο και μόνο ώστε αν τελικά συνέβαιναν όλα μαζί να λέγαμε και τι έγινε, δεν έγινε και κάτι τρομερό, δεν έχουμε ποδόσφαιρο, το ποδόσφαιρο που μας αφορά είναι ο Μαρινάκης, ο Ιβάν, ο Τίγρης, ο Αλαφούζος κι ο Βαρούχας του «Νά, βλέπουμε εδώ», πονάνε τα ματάκια μας να βλέπουμε την Εθνική, άλλη είναι η επίσημη αγαπημένη μας εμάς, θα παίζαμε κανένα πρώτο ματς με καμιά Κολομβία πάλι, θα τρώγαμε τρία, μια αηδία, ένα σίχαμα, εγκλήματα προπονητικά, θα παίζαμε μετά με καμιά Ιαπωνία πάλι και θα βαράγαμε ενέσεις να περάσει η ώρα, θα παίζαμε μετά με καμιά Ακτή, εκεί εντάξει θα γουστάραμε λίγο, θα πηγαίναμε μετά στους 16 και εντάξει καλό το γκολ στο τελευταίο λεπτό, αλλά και τι έγινε που να πας μωρέ με τον Φάνη Γκέκα που ούτε με πέναλτι δεν μπορεί να βάλει γκολ σε τελικά διοργάνωσης, Μαρινάκης, Ιβάν, Τίγρης, Αλαφούζος, «Νά, βλέπουμε εδώ», επίσημη αγαπημένη, σκεπτόμενο μπάσκετ, Νίκος Παπαδογιάννης με τι σερτ Σαϊτάμα.